(Weihnachten 2017 im Chinderspitau Bärn)
Ä grosse u mächtige Chünig het imene prächtige Schloss ufemene Hügu, mit hüfe Waud drumume, mit isiger Hang gregäntet. Är het öbbedie kurlegi Ideä u Splinä gha. So heter eines Tages z’weichschte u fiinschte Chitteli wöue, wo’s jemaus sit Mönschegedänke gä het.
Drum het är z‘Schnyderli u dr Wäber usem Stedtli la uf’s Schloss cho. Zwe Häng vou vo sine beschte u sterchschte Soudate hei di Zwe Handwärker ufem Wäg is Schloss müesse begleite. Hinger verschlossene Türe het dr Chünig dene zwe wyt ume bekannte Meister uf ihrem Gebiet verzeut u befohle, was är vo ihne wott. Nidemau dr Kanzler wo süsch aube überau derbi isch, het dert dörfe mitlose. Es hetne du ou wie verruckt gwungeret, was äch dr Chünig wieder em agatige isch.
„Wäber, du machsch mir es Stöffli, wie’s keis angers uf der Wäut git. Es muss fiiner si aus jedes Tierfäli wo’s uf Ärde git. Wemers aluegt muess es eim vor luter Schönheit grad verzoubere, eim la z’Härz döpperle unes Lächle uf’s Gsicht zeichne, so dasses fasch nüm wäg bringsch. Es muess grad Strahle, wie wenn aui Stärne am Himu uf’s mau würde lüchte.“ Het dr Chünig ärnscht u mitere Begeisterig gseit, dasses ou dene zwe Manne vor ihm, ganz angers worde isch. Zum Schäri- u Nadlekünschtler seit är drufabe:
„Du Schnyder, wirsch mir es Chitteli nähie, wo kei angere mit dim Handwärk jemaus cha nachemache. Es muess chüniglich würke u meh Usstrahlig ha, aus die gröschte Bärge i de Aupe. Glichzytig muess es bequemer si aus wemer uf grosse wysse Wuuche betet wär.“
Dr Chünig het ihne aus Lohn versproche, si riich z’beschänke u se a nüt me la z’mangle, wenn sie das Kunstwärk härebringe. Si dörfe aber nie i ihrem Läbe öbberem verzeue, wie sie das gmacht hei. Si dörfe weder dr Stoff no z’Schnittmuschter vo däm Chitteli jemaus wieder nache mache. Beides muess für immer und ewig einmalig bliebe. Faus si sich nid a das würde haute, müesste si u aui Lüt wo wüsste wiemer dä Stoff u das Chitteli macht mit ihrem Läbe zahle.
Trotzdäm hei die Zwe mit grosser Ehrfurcht u Begeisterig die grossi Ufgab entgäge gno u si sofort wieder i ihri Wärchstett gange, wo sie sich ohni z’chäsperle a d’Arbeit gmacht hei. Da derbi si sie Tag u Nacht vo je zwänzg schwär bewaffnete Chrieger bewacht worde. So dass nüt vo däm Gheimnis bekannt worde isch. Ou wenn sich d’Lüt gwungeret u gäng wieder grätslet hei - nie het öbber usegfunge, was da passiert.
Sie hei so fescht u mängisch bis i aui Nacht ine gschaffet, dass sie nid säute a ihrem Wäbstuheu oder Schnydertisch igschlafe si u am Morge de grad wieder dert wytergfahre hei, wo sie bim Inicke verblube si. Eines Nachts, dr Schnyder isch nachem Zueschnide vomene Stückli Stoff, wie öbbe die, grad igschlafe, het sich e Marder näbde Soudate düre iz’Schnydersstübli gschliche. Dä het eigentlech zersch öbbis z’Frässe wöue ga stibizze. Wo är aber das prächtige Stöffli het gseh, heter gschwing e grössere Abschnitt wo am Bode ume gläge isch päcklet u isch mit däm husch i sis Näschtli ire aute Hütte verschwunde.
Nach es paar Wuche isch das Chitteli fertig gsi u sie heis vouer Stouz u unger strängschter Bewachig, ihrem Chünig präsentiert. Aui Stoffräschte u aues wo irgendwie uf d’Machart vo däm edle Chleidli hät chönne hiwyse, het müesse vernichtet u verbrönnt wärde. Dr Chünig isch überwäutiget gsi. No nie hets uf däm Planet scho nume annähernd es setigs Gwändli gä. Aui Lüt wo das Chitteli am Chünig gseh hei, si schier verzouberet worde, si eifach fröhlich gsi, hei am Chünig vorewäg aues gloubt u hei gmacht was är befohle oder gwünscht het. So het är’s ou fertigbracht, dass es keini Chriege unger de Chünige me gä het. Är het’s, wenn är das Chitteli anne gha het, immer wienes Wunger fertig bracht, Friede z’stifte.
Äs isch es paar Jahr später gsi, wo dr Bou vom Marder, äbe i däm aute Schopf, verlotteret isch gsi u langsam vom Schnee verdrückt worde isch. Es isch scho sit Wuche bisigchaut u gfrore gsi, wo es Füchsli hungrig nach öbbis ässbarem desume zoge isch. Är het nid würkli gloubt, dass i däm Ghüt öbbis z’Frässe z’finge isch, het aber glich gschwing dert wöue inegügsle – mä weiss ja nie. Fuetter hets tatsächlech nüt gha. Derfür es wunderschöns Decheli, wo ihn vor Faszinierig aue Hunger het la vergässe. Dr Fuchs, wo ä wysse Fläcke ufder Brust verziert, het das Stöffli i d’Schnure gno u mit i si Fuchshöli gschleipft. Dert het ärs a sim Lieblingsplätzli süferli häregleit, isch druf gläge u het afe mau si Hunger chli wäggschlafe.
Einegi Wintere lang het ihm das zarte u fiine Stöffli äs warms Gliger gä, bis mau amene früeche Hinech ä Dachs i si Höli krackslet isch, wüu är nach öbbis feinem z’Frässe het wöue ga luege. Fuetter het är dert nüt gfunge. Derfür es Stöffli wo ihn über si Pracht het la stuune biser gwüss schier z’Schnufe vergässe het. Hantli het är das Stück Stoff päcklet u isch dermit abzottlet. Ungerwägs het ihn aber du glich dr Hunger so fest plaaget, dass är bimene Huufe Höi, wo ä Buur für d’Reh i Waud use gheit het, isch ga frässe. Sider isch das Textiuwunger eifach vore dranne blibe liege u dr Dachs het sich immer tüfer i dä tröchnet Graschnöiu inegfrässe. Derbi het är nid gschnauet, dass ä grossi Fäudmuus verbighuscht isch u das Stöffli hat la mitloufe.
Die Muus het ä länge Wäg vor sich gha. Sie isch nämlech ungerwägs i d’Stadt gsi, wo ihri ganzi Familie scho sit einige Jahr häre usgwanderet isch. Sie säuber isch denn no aus jungi Muus lieber ufemene Buurehof blybe. Dert het sie es chliises Paradies gha, wüus wyt u breit kei Chatz het. Vo de Abfäu wo d’Buurefamilie het ufe Mischtstock gschosse, het sich die Muus sogar es richtigs Ränzli agfrässe. Nach einige Nächt ufem chaute Bode, im beste Fau mau imene aute Boumstrunk versteck, het sie’s jetz meh aus gnosse, chönne uf däm Stöffli z’schlafe. Eines Morgens, sie isch nume no öbbe ei bis zwe Tag vor Stadt wäg gsi, het sie uf ihrem Wäg zu ihrem Zieu, überne grossi Wyse müesse husche. Öbbe ir Mitti acho, het sie gmerkt, dass e Möisebussart obe ihre am Kreise isch. Wo dä wine abgschossne Pfiueu vomene Indianer im Sturzflug gäge d’Muus abgstürzt isch, isches höchschti Isebahn gsi. Die Muus het ihres Stöffli la liege u isch schnuerstracks im nächschte Muuseloch, wo zum Glück grad ir nächi gsi isch, verschwunde. Vor luter Feissi het sie ihres Füdle fasch nid inebracht. Das het aber gar kei Roue me gspieut, wüu dä Griffvogu gar nüm d’Muus aus Ziel gha het. Är het das bsungrige Stöffli, wo im Gras isch blybe liege, fürnes Festmau ghaute u isch mit sine Chraue vou uf das gstürzt. Är het’s difig phackt u isch grad wieder steil obsi losgfloge. Das Stöffli het im Wind gflatteret u gwürkt wines Sägu. Hinuhär gflatteret het’s fasch wienes wiuds Tier, wo sich vorem Vogu mit auer Chraft wott rette. Höch überemene Dörfli isch ä starchi Windböe cho, het dr Bussart la truddle u hetne am ändi ou derzue zwunge das Stöffli la z’gheie. Dä bitz Stoff isch nitzi gflatteret, me hät chönne meine es sigi säuber ä Vogu. Schliesslich hets die chöniglichi Textilie im Dorf unge zumene offene Fänster, vomene schöne verzierte Huus, ineblase.
Es chliises Meiteili isch grad vor däm hübsche Huus ufem Bsetzistei umgheit u het sich wüescht z’Chnöi ufgschlage. Ds’Müeti het ihre när ä Blätz, wo chli blüetet het, suber putzt u mitere Binde ibunge. Später isch si ufem Bettli gläge u het gäng no z’einte oder angere Träneli müesse la rünele, wüus gäng no zünftig weh ta hat. Grad wo sie sich vom Fänster furt träit het, isch ihre im wahrschte Sinn usem Nüt das Stöffli zuegfloge. Sie het’s zersch nid gmerkt. Ersch denn wo’s ganz sanft uf ihre glandet isch und sie‘s fasch ganz het möge zuedecke. Füre Momänt isch z’Meiteli grad erchlüpft u isch so richtig zämezuckt. Wo sie aber das einmalige u bezobernde Decheli gseh het, isches ihre grad wieder guet gange u sie isch igschlafe.
Vo jetz a het das Stöffli d’s Meitli überau häre begleitet. Es isch ihres Nürscheli worde, wo sie immer het möge tröschte, wenn sie öbbe mau trurig isch gsi. Das Meiteli het eigentlech vo denn a nie me ä schlächte Luun gha. Sie isch scho jung derfür bekannt worde, dass sie immer u überau wo’s Stryt het gä, het chönne schlichte. Sie isch bi aune Lüt immer sehr beliebt gsi u isch miter Zyt ou e biudhübschi Frou worde.
Eines Tages isch ä junge edle Ma ufem Märit uftoucht. Är isch vo zwene chräftige Soudate mit grosse Säble begleitet worde. Au drei si uf wunderschöne rabeschwarze Ross cho z’ritte. Die jungi Frou het grad ihrne Eutere amene Märitstang ghuuffe Schuhe uftische, wo sie dert vorchouft hei. Dr edu Ma isch näbe ihre düreglüffe, z’Ross ar Hang, u beidi hei enang grad töif i d’Ouge gluegt u ewig lang nüm vonenang gla. Är isch so abglänkt gsi, dass är mit samt em Ross ine Stang vomene Gmüesbuur glüffe isch. Ä riese Brattig vo Gmües u Frücht si a Bode trolet u heisech überau am Bode verteut. Da isch das Buurli stärnehagu verruckt worde u isch mitemene Bänggu uf dä schön Herr losgange. Sofort si die zwe chräftige Soudate derzwüsche gstange, miter Hang a ihrne Säbu. Da het das Buurli e Schritt zrugg gmacht, het aber gweberet wie weiss nid was. Dr nobu Ma het mit ihm wöue diskutiere, aber dä Buur het sich nüme ibracht u es riese Gstürm isch losgange. Da isch das Meitschi derzwüsche cho u het mit ihrem bekannte Scharm zwüsche dene zwe im Nu Friede gstiftet.
Nachdäm dr jung Ma, wo ou ä Prinz isch, am Buurli aue Schade zähfach zaut het gha, het är die hübschi Frou zumene Glas Wasser am Brunne iglade. Vo denn a isch är sie immer wieder cho bsueche u sie hei sich scho gly mau inenang verliebt. So isches kes Wunger gsi, dass dr Prinz die Schueschterstochter bi sine Eutere um d’Hang bäte het. Natürlech isch das dene nume rächt gsi. Jetz het dr Prinz das ou sim Vater und sire Muetter wöue verkünde u het die hübschi Frou mit uf’s Schloss gno. Die hübschi Frou het ihri schönschte Chleider treit u het ihres Nürscheli, das Stöffli wo sone wyte Wäg hinger sich het, aus Schaau über ihri Schuutere gleit.
Wo dr Chünig vo dere Nöiikeit ghört het u mitbecho het, dass si Suhn e eifachi Bürgerin wot hürate, ischer stärnshagu verruckt worde. Dr Prinz isch vor sim Vater gstange u die hübschi Frou diräkt hinger ihm. Währenddäm dr Chünig derewä het afa töbere isch die jungi Frou säubschtbewusst es paar Schritt füre gstange u het am Chünig mit vieu Scharm u kluege Wort entgäge gha.
Da het dr Chünig das Stöffli über ihrne Schuutere gseh u es hetim grad d’Sprach verschlage. Är isch sanft wienes Lämmli worde u het gfragt, wo sie das Teil här heig. Sie het’s ja nid so genau gwüsst u hetim nume chönne verzeue, wie das Nürscheli aus Ching plötzlich über ihre glägge isch. Niemer het gwüsst, was das Stöffli fürne interessanti u erläbnisrichi Läbesgschicht hinger sich u äuä no vor sich het.
Dr Chünig het uf das abe gmeint das sigi z’Schicksau u müess e so si. Är het däm junge Päärli die Gschicht vo sim Überhang verzeut wo är aus junge Chünig het la mache u het ihne sis Prachtsstück füre ghout. So hei die zwöi junge früsch verliebte schliesslech dörfe hürate u si später ou es beliebts u grosszügigs Chünigspäärli worde.
Wo das Stöffli hüt isch, weiss mer nid so genau. Sicher erläbts wieder öbbis ganz interessants u macht öbberem vieu Fröid.
Kommentar schreiben